Existentialistische absurditeit
Existentialist Absurdity is een intrigerende en tot nadenken stemmende verkenning van de existentialistisch filosofie. Het onderzoekt het idee van de absurd en hoe het verband houdt met de menselijke ervaring. Door middel van een reeks interviews met gerenommeerde filosofen , duikt de auteur, Dr. David E. Smith, in de diepten van de menselijke conditie en de absurditeit van het leven.
Het boek is verdeeld in drie delen: De absurditeit van het bestaan, De absurditeit van betekenis en De absurditeit van keuze. Elk onderdeel gaat dieper in op de existentialistisch kijk op het leven en de gevolgen daarvan. De interviews met de filosofen zijn verhelderend en geven een uniek perspectief op het onderwerp.
Het boek is goed geschreven en makkelijk te begrijpen. Het is een uitstekende bron voor iedereen die hierin geïnteresseerd is existentialisme en de implicaties ervan. De auteur slaagt er uitstekend in de ideeën op een heldere en beknopte manier weer te geven.
Al met al is Existentialist Absurdity een uitstekend boek voor iedereen die meer wil weten over het existentialisme en de implicaties ervan. Het is goed geschreven en geeft een inzichtelijke blik in de menselijke conditie en de absurditeit van het leven. Sterk aanbevolen.
Een belangrijk onderdeel van de existentialistische filosofie is de voorstelling van het bestaan als fundamenteel irrationeel van aard. Terwijl de meeste filosofen hebben geprobeerd filosofische systemen te creëren die een rationele weergave van de werkelijkheid produceren, hebben existentialistische filosofen zich gericht op het subjectieve, irrationele karakter van het menselijk bestaan.
Mensen, gedwongen om op zichzelf te vertrouwen voor hun waarden in plaats van op een vaste menselijke aard, moeten keuzes maken, beslissingen nemen en verplichtingen aangaan zonder absolute en objectieve richtlijnen. Uiteindelijk betekent dit dat bepaalde fundamentele keuzes onafhankelijk van de rede worden gemaakt - en dat, zo beweren existentialisten, betekent dat al onze keuzes uiteindelijk onafhankelijk van de rede zijn.
De balans tussen rede en rationalisme
Dit wil niet zeggen dat de rede geen enkele rol speelt bij onze beslissingen, maar al te vaak negeren mensen de rol van emoties, hartstochten en irrationele verlangens. Deze beïnvloeden onze keuzes gewoonlijk in hoge mate, zelfs doorslaggevend, terwijl we worstelen om het resultaat te rationaliseren, zodat het in ieder geval voor onszelf lijkt alsof we een rationele keuze hebben gemaakt.
Volgens atheïsten houden existentialisten ervan Sartre , is de 'absurditeit' van het menselijk bestaan het noodzakelijke resultaat van onze pogingen om een leven van betekenis en doel te leiden in een onverschillig, onverschillig universum. Er is geen God, dus er is geen perfect en absoluut gezichtspunt van waaruit kan worden gezegd dat menselijke acties of keuzes rationeel zijn.
Christelijke existentialisten gaan niet zo ver omdat ze het bestaan van God natuurlijk niet verwerpen. Ze accepteren echter wel het idee van het 'absurde' en de irrationaliteit van het menselijk leven, omdat ze het erover eens zijn dat mensen gevangen zitten in een web van subjectiviteit waaruit ze niet kunnen ontsnappen. Zoals Kierkegaard betoogde, moeten we uiteindelijk allemaal keuzes maken die niet gebaseerd zijn op vaste, rationele normen - keuzes die net zo goed fout als goed kunnen zijn.
Dit is wat Kierkegaard een 'sprong in het diepe' noemde - het is een irrationele keuze, maar uiteindelijk een noodzakelijke als iemand een volledig, authentiek menselijk bestaan wil leiden. De absurditeit van ons leven wordt eigenlijk nooit overwonnen, maar wordt omarmd in de hoop dat men door de beste keuzes te maken uiteindelijk een eenheid met de oneindige, absolute God zal bereiken.
Albert Camus , de existentialist die het meest schreef over het idee van het 'absurde', verwierp dergelijke 'geloofssprongen' en religieus geloof in het algemeen als een soort 'filosofische zelfmoord', omdat het wordt gebruikt om pseudo-oplossingen te bieden voor de absurde aard van de werkelijkheid — het feit dat de menselijke redenering zo slecht aansluit bij de werkelijkheid zoals wij die aantreffen.
Als we eenmaal voorbij zijn aan het idee dat we zouden moeten proberen de absurditeit van het leven 'op te lossen', kunnen we in opstand komen, niet tegen een niet-bestaande god, maar in plaats daarvan tegen ons lot om te sterven. Hier betekent 'rebelleren' het verwerpen van het idee dat de dood enige greep op ons moet hebben. Ja, we zullen sterven, maar we mogen niet toestaan dat dat feit al onze acties of beslissingen informeert of beperkt. We moeten bereid zijn te leven ondanks de dood, betekenis te creëren ondanks objectieve zinloosheid, en waarde te vinden ondanks de tragische, zelfs komische, absurditeit van wat er om ons heen gebeurt.